W my艣l zasad komunikacji marketingowej w polityce kandydat (a w艂a艣ciwie jego sztab wyborczy) po stworzeniu medialnego wizerunku i zdefiniowaniu swego programu wyborczego w艂a艣ciwie koduje okre艣lone tre艣ci, aby nast臋pnie celowo na potrzeby kampanii politycznej, przez dobrany odpowiednio kana艂 przekazu dostarczy膰 je do odbiorcy, kt贸rym jest wyborca.
Programy wyborcze kandydat贸w czy partii politycznych przyci膮gaj膮 uwag臋 spo艂ecze艅stwa, lecz na pewno nie s膮 decyduj膮ce przy wyborze konkretnego kandydata politycznego. S膮 one bowiem cz臋sto zbyt obszerne, ma艂o konkretne i realne do przeprowadzenia, docieraj膮 tak偶e do nielicznej grupy, gdy偶 rozprowadzenie ich w skali kraju jest bardzo kosztowne, a i sami wyborcy rzadko kiedy maj膮 czas si臋 z nimi zapozna膰.
Komunikacja marketingowa w polityce jak wynika z powy偶szych rozwa偶a艅 musi by膰 skierowana do okre艣lonych grup nabywc贸w (zw艂aszcza wyborc贸w zdecydowanych), kt贸rzy mog膮 wymaga膰 innego wyj膮tkowego dla nich sposobu komunikowania si臋[1]. W艣r贸d naukowc贸w, w komunikacji marketingowej znaczenie zwracania si臋 do wyszczeg贸lnionych grup nie jest ju偶 podwa偶ane. Profesor W.Plunkett opracowa艂 "Now膮 Z艂ot膮 Regu艂臋".
Od wielu lat w polityce wykorzystuje si臋 badania opinii publicznej. Ich podstawowa rola sprowadza si臋 do uzyskania jak najwi臋kszej ilo艣ci informacji na temat potrzeb i preferencji wyborc贸w oraz oceny przygotowywanego planu dzia艂a艅, materia艂贸w reklamowych, promocyjnych i mo偶liwo艣ci zastosowania okre艣lonych technik i metod marketingowych聽 w kampanii.
Strona 1 z 2